Let's go SCUBA!!!

We zijn aangekomen in het plaatsje Tulamben. Het is niet meer dan een gehucht. Een paar kleine huisjes. Een stukje strand bedekt met keien duid de plaats aan waar wij onze duik zullen maken. Het water heeft de kleur van het Veerse meer. Je kunt je moeilijk voorstellen wat voor moois er onder het wateroppervlak verscholen ligt. Er komt een groepjes Balinese dames op ons afgelopen. Zij komen ons helpen de spullen naar de duikplek te dragen. Lars geeft de dames elk een afgesproken bedrag voor deze hulp. En ik maar denken, ze dragen onze duikbrillen en zwemvliezen. Mooi niet dus. Elk dame legt een hoopje doek op het hoofd. Daarop komt b.v een zware duikfles! Om elke arm één loodgordel en daar gaan ze! Vele kilo's! Ook de imense container met alle losse spullen word door één vrouw gedragen. Op het hoofd! Hier moet je wel een gigantisch respect voor hebben hoe deze dames hun dagelijks brood verdienen en dit doen ze vele malen per dag!

Op de duikplek trekken wij onze spullen aan en gaan het water in. We dobberen als kurken op en heer want er staat een flinke golfslag. Ik laat de lucht ontsnappen uit mijn trimvest. Met z'n drieen zakken we langzaam naar de bodem. Heerlijk!!! Een oase van rust. Je hoort enkel je ademhaling en het geluid van de luchtbellen die uit je ademautomaat ontsnappen. Ik ben er ondersteboven van hoe kraakhelder het water is! Je kan meters ver vooruit kijken. De eerste stukken koraal komen in zicht. Bij het koraal wemelt het van de tropische vissen. We regelen de druk in onze vesten zodat we vrij dichtbij de zeebodem zweven zonder deze aan te raken. Na een stukje gezwommen te hebben zie ik in de verte een grote heuvel verijzen. Als we dichterbij komen zie ik de contouren van een stalen gevaarte. Het zijn de resten van het Amerikaanse vrachtschip de USS Liberty. Tijdens de tweede wereldoorlog werd het schip geraakt door Japanse torpedo's. De Yanks proberen het getroffen schip naar Singaraja te slepen. De Liberty is zo verzwakt door de torpedotreffers dat het schip bij Tulamben strand en vastloopt. De vracht kan nog geborgen worden. Het schip begint aan een tweede leven als wrak. Door een uitbarsting van de vulkaan Agung in 1963 word het schip door de lavastromen weer in zee geduwd! De Liberty beland op de plek waar het nu steeds ligt. Op zijn zij, gebroken in drie stukken. De boeg bevind zich 3 meter onder het wateroppervlak, het achtersteven ligt een stuk dieper. 29 meter. Een verlies voor de Amerikaanse marine maar een geschenk voor de vissen! Alle dekken. De romp en de brokstukken zijn veranderd in een soort onderwatertuin en schuilplaats voor nemo en zijn vriendjes. Je komt echt alles tegen. Een soort van onderwaterhuis en wij als mens zijn te gast. We keren terug naar de kant. Mijn oren zijn pijn gaan doen. Ook Casper heeft last gekregen. Omdat we allebei al lang niet meer hadden gedoken was het moeilijk om het trimmen onderwater (het zweven) weer goed te krijgen. Hierdoor bleven we stijgen en dalen waardoor onze oren moeilijk konden wennen aan de waterdruk. Straks proberen we het nog een keer.'

Eenmaal op de kant gaan we eten bij een restaurantje aan de oever. Ik heb een Indoburger (de Indonesische variant van de bekende hamburger) bestelt. Ik kan de joekel van een burger niet helemaal naar binnen werken dus Lars weet de perfecte oplossing. Hij pakt twee lege waterflesjes en vult deze met stukjes brood van de hamburger. Vervolgens stopt hij de flesjes in zijn vest.

Omdat we nog al moeite hadden met ons drijfvermogen af te stellen wil Lars het wat rustiger aan gaan doen. We blijven op een diepte van ongeveer 5 a 8 meter zodat ik wat beter kan wennen aan de waterdruk en ik mijn oren beter kan klaren. Voor Casper is het iets te veel geworden. Hij heeft nog steeds last van zijn oren dus ik leen mijn snorkel aan hem uit zodat hij toch nog een duik kan maken zonder heel diep te gaan. De tweede duik gaat stukken beter! Ik zweef over de uitgestrekte bodem. Ik voel mij net superman! We komen weer aan bij het wrak van de Liberty waar ik op mijn knieen zittend het leven onder water bewonder. De dekken van het wrak zijn bedekt met grote waaierkoralen waar allerlei vissen rondom heen zwemmen. Veel zeesponsen en zeeanemonen zijn er te zien. En natuurlijk een enorme diversiteit aan verschillende soorten vissen waar zelfs menig aquariumbezitter stinkend jaloers op zal zijn! Het meest indrukwekkende was een grote wolk wat boven mijn hoofd aan het rondcirkelen was. Het is een grote groep vissen die als een strakke formatie bij mij in de buurt bleven zwemmen. Dit heeft als reden dat als ze bij elkaar blijven ze geen makkelijke prooi zijn voor zeeroofdieren. Als ik dichterbij kom schieten ze als een speer alle kanten op om vervolgens weer elkaar te komen. Ik besluit om wat wrakstukken van schip te bekijken. Ook daar heel veel zeedieren die van deze overblijfselen een mooi onderkomen hebben gemaakt. Hier weer veel nemovisjes die nieuwsgierig mij aanstaren. Lars gebaard dat ik op de bodem moet gaan zitten en reikt mij een met brood gevulde fles aan. Ik draai het dopje los en voor dat ik het door heb vliegen ontelbare vissen als megasnelle torpedo's op de flessenopening af. Een paar tellen hoor je een druk ploppend geluid en weg is het brood! Bij het tweede flesje is het een nog groter gekkenhuis. Steeds meer vissen krijgen door dat er bij mij iets te halen valt. Gelukkig zijn er geen haaien te bekennen. Oef! Na een tijd hebben rondgezwommen zie ik dat mijn lucht bijna op is. Tijd om terug naar de oppervlakte te gaan. Door de hoge golven dobberen we als kurken op en neer maar we bereiken veilig het strand.

Casper staat ons op te wachten. We pakken onze spullen in. Met wederom de hulp van een paar oersterke Balinese dames (die de meeste spullen voor ons dragen) bereiken we veilig onze auto. Tijdens de twee uur durende rit naar ons hotel val ik in een diepe slaap. Dromend over een toekomstige carriere als zeebioloog. Wie weet!