De avonturen van Richard en Casper. De Rare Agent!

Vandaag gaan de meeste leden van de reisgroep terug naar Huis. Dus is het tijd om afscheid van elkaar te nemen. Casper en ik gaan vandaag duiken vlakbij Tulamben. Gera, Wim en Math gaan met onze spullen richting Kuta naar ons laatste hotel. Een aantal leden van de reisgroep staan ons op te wachten om ons uit te zwaaien. Toch een vreemd gevoel dat de groep nu ineens kleiner word. Dat word echt wennen want ik kon met de groep goed opschieten. Voor degene die naar huis gaan, jongens. Bedankt voor de lol en het reisplezier die ik met jullie heb mogen beleven!

Casper en ik worden hartelijk begroet door Lars onze duikinstructeur en we maken kennis met de chauffeur die ons naar Tulamben brengt.

We rijden weg uit Sanur en gaan richting Tulamben. Het is één van de meest populaire duikplaatsen op Bali. Het kan er dus heel druk zijn, maar we zijn vroeg vertrokken dus grote kans dat je niet over de hoofden heen moet zwemmen! Op Bali zijn de wegen niet echt wat je noemt een superkwaliteit a la rijkswaterstaat A58! Overal putten en diepe scheuren. Maar onze chauffeur rijd als een echte Schumacher stevig door! Soms krom ik mijn tenen als er voor ons een weggedeelte opdoemt waar geen asfalt is aangelegd! De weg houd ineens op! Je rijd dus een grote zandbak in om vervolgens aan het einde weer het asfalt op te rijden! Voor de Balinezen is dit gewoon een snelweg. Overstekende voetgangers, dieren, zelfs keren in de berm waardoor het verkeer dat honderd rijd gewoon abrupt tot stilstand komt, het kan allemaal! Af en toe komen we wegwerkers tegen die bezig zijn om hele stukken op te knappen. Alleen gaat het wel met een tropentempo! Dat wil zeggen je ziet een paar man aan het werk en de rest............ Die liggen hier en daar langs de weg een dutje te doen. Niet voor niets geld hier de regel, als het 35 graden is of hoger. Plan!Plan! Vertaalt in, doe rustig aan! Lars legt uit dat als hier een goede snelweg had gelegen we binnen een uur in Tulamben zouden zijn. Nu zullen we er twee uur over doen. Maar geen nood! Er is genoeg moois te zien. Af en toe stoppen we voor een fotomoment of gewoon even genieten van het mooie uitzicht. Wie denkt dat Bali een vlak eiland is komt bedrogen uit. We rijden door valeien omringd door mooie rijstvelden die omgeven zijn door klapperbomen. We klimmen steeds veder omhoog het berggebied in.

Na anderhalf uur rijden stoppen we. Voor ons zien we een grote troep geuniformeerde mannen en vrouwen aan beide zijde van de weg staan. Ze zijn druk bezig met een grote controle. Sins de bomaanslagen op Bali neemt de Polisi (politie) geen enkel risico. Dit soort controles kom je regelmatig tegen. Ook voor ons word geen uitzondering gemaakt. Hoewel!

Selamat Pagi! (Goedemorgen!) Een agent salueert ons en werpt een strenge blik in onze auto. Wat mij direct opvalt is dat de man een voorraad goud op zijn uniform heeft hangen waar menig generaal jaloers op is! Het zal wel een hoge officier zijn denk ik! Echter, Lars zegt dat het een gewone agent is maar dat een uniform in Indonesie nogal indruk maakt op de lokale bevolking. Onze chauffeur raakt met de agent in gesprek. In het begin gaat het er vriendelijk aan toe maar dan slaat het gesprek om in wat lijkt op een pittige discussie. De agent wijst naar een document dat op de zonneklep van de auto zit. Onze chauffeur grist de papieren van de zonneklep, stapt uit en loopt met de diender mee naar de overkant van de weg waar een groep agenten (nog meer behangen met goud) druk bezig zijn met andere controles. Casper en ik kijken elkaar aan van: Oei! Maar Lars... Die blijft zo rustig als wat. Ik zie dat na een kort gesprek een officier druk aan het bellen is. Na 20 minuten komt onze chauffeur met de agent terug en het lijkt er wel op dat de twee dikke vrienden zijn geworden! Ze lachen en maken grapjes. Mmmmmmmmmmm!!! De chauffeur stapt weer snel in, wisselt wat woorden met de agent en...... Pats! Ze slaan elkaars hand in elkaar en ik zie nog net een stapeltje roepiabiljetten in de hand van de agent verdwijnen! Het raampje van de portier gaat dicht en de auto komt in beweging. Stomverbaasd kijken Casper en ik achterom en zien we de agent staan die ons met een brede glimlach staat uit te zwaaien! We vragen de chauffeur, wat is er in godsnaam gebeurd? Nou! Zegt hij, ik had de wet overtreden maar tegen een vergoeding was alles weer geregeld! Dat gaat in Nederland toch ook zo? De goede man is dus nooit in Nederland geweest. Wij weten wel beter!

Waar ging het nou om? De autopapieren waren niet in orde. Hij had een kopie in plaats van de orginele papieren en dat mocht niet! Onze chauffeur wist de agent te overtuigen om een telefoontje te plegen naar het politiebureau in Denpassar. Want zijn broer werkt ook bij de politie! De roepia's zorgde vervolgens voor het gewenste resultaat! Tja! Nu weet ik dus hoe ik een Indonesische politieagent aan het lachen moet krijgen.