De laatste dag

De laatste dag is nu echt aangebroken!

We onbijten gezamelijk en pakken onze spullen rustig in. Nog één keer wandel ik nog over Kuta Beach om nog even te genieten van het mooie Indonesie. De surfers zijn al op het strand vroeg in de weer. Beginners word afgeraden om hier te surfen. De stroming is zeer sterk. Met bulderend geraas storten de golven zich op het strand. Vooral de Aussies tonen zich ware meesters in de surfsport. Het is een indrukwekkend gezicht! Terug in het hotel staat het bemobusje dat ons naar de luchthaven zal brengen al te wachten. We nemen afscheid van één reisgenoot die achter zal blijven. Jawel! Casper! Die had besloten om er nog één week aan te plakken. Maar hij was echt niet eenzaam hoor! Casper mailde later dat hij in contact was gekomen met twee Nederlandse troostmeisjes. The lucky bastard! We blijven hem toezwaaien tot ons busje de hoek is omgereden. We rijden richting de luchthaven van Denpasar. Bij de veiligheidscontrole word Math er nog door een oplettende beambte eruit gepikt. Arme Math! En hij is al niet echt lekker. (de diareeremmers hadden de afgelopen dagen goede zaken bij Math gedaan) Oef! Hij mag al zijn vuile was houden! Gelukkig word dit allemaal goed gemaakt door de paspoortcontrole. Voor mijn neus tref ik een agent aan die mij driftig gebaart om haast te maken! Dat ben ik niet gewend op een luchthaven. Als ik als laatste er door heen ben sluit hij zijn balie af en gaat er als een haas van door! Plots trekt de man een lachend gezicht en maakt een rokersgebaar naar mij! Hij zat te springen om zijn kreteksigaretje! Moet je eens op Schiphol proberen!

Gera en Han vergapen zich nog aan de winkeltjes terwijl Math en ik nog onze laatste roepia's opmaken in een broodjeszaak. Om vier uur s'middags voel ik het vliegtuig los komen van de startbaan en vliegen we richting de luchthaven Hong Kong. We zijn te weten gekomen dat er een Typhoon (een orkaan) onderweg is naar het vaste land en de gezagvoeder maakt melding dat we er zeker last van hebben tijdens de landing.

20:45 uur: Het is al donker zodra we de landing inzetten. Plots begint het vliegtuig hevig te trillen en flink heen en weer te slingeren! En met een keiharde dreun land het vliegtuig in Hong Kong. Voordat we naar de gate rijden verontschuldigd de gezagvoerder (een Australier) zich nog even over de intercom. Sorry mates! Het waren de eerste verschijnselen van de naderende typhoon. Maar we waren in goede handen. De man was een ex jachtvlieger. En hij was ruige landingen gewend maar dit had hij nog nooit mee gemaakt! Wat een eerlijke man!

Het is nog drie uur wachten. Bijna alle winkels zijn dicht en er valt weinig te beleven. Op een enkele Chinees na ligt de luchthaven er stil en verlaten bij. Ik plof neer bij de gate en probeer wat te lezen. Gelukkig zijn de drie uren zo om en om kwart over twaalf s'nachts laat ik Hong Kong achter mij voor het laatste gedeelte van de thuisreis.

Terug naar het land van de kaas, de tulpen, Geert Wilders en de naderende winter!